Audiometria impedancyjna
Składa się z dwóch części: tympanometrii i oceny akustycznej odruchu strzemiączkowego.
Ponieważ najwyższa podatność błony bębenkowej jest wtedy gdy ciśnienie po obu stronach błony bębenkowej jest takie samo, szczyt tympanogramu daje informacje o tym, jakie ciśnienie jest w uchu środkowym. Przy wyniku prawidłowym szczyt tympanogramu znajduje się na wykresie w przedziale pomiędzy – 100 daPa + 100 daPa (u niemowląt od -200 daPa do + 100 daPa).
Wyróżnia się pięć typów krzywych tympanometrycznych:
Typ A – wynik prawidłowy;
Typ B – wynik nieprawidłowy, krzywa płaska, bez wartości maksymalnej; możliwe przyczyny to stan zapalny ucha środkowego, całkowita niedrożność trąbki słuchowej;
Typ C – wynik nieprawidłowy, krzywa jest przesunięta – jest wartość maksymalna; wiążę się z niedrożnością trąbki słuchowej;
Typ As – krzywa spłaszczona, u osób dorosłych może świadczyć o otosklerozie, małej ruchomości kosteczek, u małych dzieci może być to wynik prawidłowy;
Typ Ad – bardzo wysoka wartość maksymalna krzywej, może świadczyć o zerwanym łańcuchu kosteczek.
Badanie tympanometryczne jest zalecane jako badanie przesiewowe u dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym.
Ocena odruchów z mięśnia strzemiączkowego
Rolą mięśnia strzemiączkowego jest ochrona ucha wewnętrznego przed zbyt głośnymi dźwiękami. Skurcz mięśnia powoduje usztywnienie łancucha kosteczek i przez to tłumienie części energii akustycznej. Odruchowy skurcz pojawia się na zazwyczaj na poziomie od 70 do 90 dB powyżej progu słyszenia.
Podczas badania zatyka się przewód słuchowy sondą pomiarową. Generuje ona tony o częstotliwości 500, 1000, 2000 i 4000 Hz i równocześnie rejestruje dla jakiego poziomu dźwięku wystąpił odruch strzemiączkowy.